Ang Tao at ang Anak ng Diyos (Unang Bahagi)

hango mula sa pagbabahagi ni Fray Aaron Reyes sa 'Man' Session 1

Marami tayong masasabi kung ano tayo at sino tayo. Ngunit kung meron man na makapagsasabi ng pinakamahalagang katotohanan kung ano tayong mga tao, ‘yon ay walang iba kundi ang Diyos na lumikha sa atin.

Sa pitong titik ng MUKHA A.D., dalawa dito ang pinakamahalaga, ang A at D. Sapagkat dito natin makikita ang pinakadahilan kung bakit may MUKHA A.D.: ang Anak ng Diyos na s’yang nais nating makatulad sa paghubog sa atin sa MUKHA A.D. Natural na resulta na lang nito ang masiglang ugnayan. Bonus kung baga.

Sa pamamagitang din ng dalawang titik na ito ay susubukan nating pagnilayan ang mga sumusunod na katanungan: Sino tayong mga tao? Ano ang plano ng Diyos para sa atin? At ano ang mahalagang papel ng Anak ng Diyos sa kapalaran nating mga tao?

I. Sino Tayong mga Tao?

AD DEUM: Para sa Diyos

“Our hearts are restless until they rest in you”

May isang babae na inis na inis nang sabihan siya ng isang lalake ng ganito: “Piliin mo lang ako at liligaya ka.” Malamang pumasok sa isip ng babae, “assuming.” Lalo na siguro kung hindi niya type iyong lalake. Pero malamang kung saksakan ng gwapo ‘yung lalake at type na type naman sya n’yung babae, hindi siguro magagalit ‘yung babae. Malamang, sa oras na iyon ay sagutin niya agad ito ng “Oo.”

Ngayon kung sabihin ng Diyos ang ganoon sa atin, “Piliin mo lamang ako at liligaya ka.” Masasabi ba natin sa Diyos na “assuming” s’ya? O kaya’y “Feeling mo naman, Lord.”

Ganito ang itinuturo ng ating pananampalataya: tayo ay itinakda ng Diyos para sa kanya. Sa unang tingin parang napakamakasarili ng Diyos o di naman kaya ay napaka-assuming naman niya na liligaya tayo sa kanya. Ngunit, mali nga bang iderekta tayo ng Diyos sa sarili niya? Bunga nga ba ito ng pagiging makasarili niya.

Maraming magulang ang sinasabi sa kanilang mga anak na edukasyon lamang ang kayamanang kanilang maiiwan para sa kanilang mga anak. ‘Yon namang iba gusto ng shortcut. “Anak, mag-asawa ka na lang ng mayaman. Kahit pangit. At least may pera ka at mabibili mo na ang kahit anong gusto mo. Mababalatuhan mo pa kami.” Halos lahat ng magulang idinederekta ang mga anak nila sa kung anong tingin nila ay “makakabuti” dito. Hindi nila idinederekta ang mga anak nila sa sarili nila, dahil alam nila wala sa kanila ang kaligayahan ng kanilang mga anak. Alam nila na darating din ang panahon at lilipas ang kanilang lakas, at hindi na nila magagawa pang mapunan ang mga pangangailangan ng kanilang anak. Malinaw na malinaw na wala sa kanila ang kaligayahan ng kanilang mga anak kundi “external” ito sa kanila. Kung may magulang lamang na kayang mabuhay magpakailanman at kayang ibigay lahat ng makapagpapaligaya at mabuti sa kanilang anak, malamang ang magulang na ito ay hindi na idederekta ang kanilang mga anak sa mga na “external” sa kanila tulad ng edukasyon at mayamang asawa.

Ganoon ang mga mortal nating magulang, ngunit hindi ang Diyos. Wala s’yang hangganan at nasa kanya ang lahat ng makapagpapaligaya sa atin. O para mas tama, siya lamang ang makapupuno sa lahat ng kauhawan natin. Hindi external sa Diyos, o wala sa labas n’ya ang tunay na kaligayahan dahil s’ya mismo ang kaligayahan. At malinaw sa kanya ang katotohanang ito. Alam na alam n’ya iyon. Kaya walang kagatol-gatol, ni halong pagyayabang o pagkamakasarili na masasabi sa atin ng Diyos, “Piliin mo lamang ako at liligya ka.”